Γράφω και πάλι.

Πέμπτη σήμερα, 5 του Απρίλη. Κι έχω μι' ανάγκη και σήμερα να γράψω. Πιο σωστά, να πατήσω τα πλήκτρα. Ναι, για δεκαετίες έγραφα κι έγραφα στο χαρτί με στιλό, μία σχέση βαθιά ερωτική κι όχι μόνο, μία σχέση ανατείνουσα και  συγκλίνουσα μ' ό,τι έχω υπάρξει και προς ό,τι έχω υπάρξει.Τώρα μια νέα σχέση πάει να χτιστεί, μ' αρέσει. Έχει πραγματικά μια ηδονή, μ' αρέσει κάθε πλήκτρο πώς το βρίσκω και πατιέται και φεύγει, μεταβαίνει σε λόγο, λυτρώνει, εκφράζει... Σαν καινούρια ερωμένη το νιώθω κι έχεις ν' ανακαλύψεις, περιδιαβαίνεις το κορμί και το χαίρεσαι, διεισδύεις, προσέχεις, είσαι ευγενικός, μα προπαντός ενθουσιάζεσαι. Προσπερνάς τις ατέλειες, όπως ας πούμε οι χαζές υπογραμμίσεις, που δεν ξέρει κάποιες λέξεις,προσπερνάς και χορεύεις στο λόγο, στα πλήκτρα, στο γλυκό το κορμί.
 Αυτά για εισαγωγικά και παρασύρθηκα κιόλας. Κατάφερα ν' αλλάξω και παράγραφο. Πάμε λοιπόν σε καινούρια ανάρτηση. Κι άργησα μάλιστα. Άργησα, γιατί μου λείπει αυτή η σχέση κι είμαι δυσκίνητος, βαρύς και δεν το θέλω. Το λέω τούτο απολογητικά, γιατί έχω νέα μέλη στην Ορχήστρα και δεν είχα την παραμικρή αντίδραση, είναι αγένεια, το ξέρω, αλλά περίμενα κανένα φίλο είτε φίλη να 'ρθει και να μου δείξει... τι κάνουμε; τι πατάμε; ποιος είν' ο κώδικας; τι σημαίνει ακόλουθος, follower, δεν τα ξέρω... Και θέλω να 'χω ανταπόκριση, να δείξω, να σας πω ότι με άγγιξε, με συγκινεί που ακολουθείτε. Δεν είμαι κείνος ο απόμακρος συγγραφέας, μα κάθε άλλο, με τους συνάνθρωπους γίνεσαι συγγραφέας, αυτοί σε κάνουν, αυτοί κι ο λόγος κι η ψυχή σου... μα αυτοί σε ψυχώνουν!Άντε και τώρα δεν κατάφερα ν' αλλάξω την παράγραφο. Λογαριάστε πως άλλαξα. Έχω συγκλονιστεί από κάποια γεγονότα τον τελευταίο καιρό, με  κορυφαίο κείνο το βιασμό, φρικτή δολοφονία στην Ουκρανία. Τι να πω; Νομίζω πως το γεγονός καταδεικνύει το πόσο η εποχή μας έχει πέσει σε μια κρίση βαθιά. Πόσο η ανθρώπινη υπόσταση κινδυνεύει να εκπέσει χαμηλότερα κι απ' το ζώο, μα σαφώς χαμηλότερα! Νοσηρά κι επικίνδυνα. Νομίζω η βιαιότητα του γεγονότος πως κορυφώνεται στον ακρωτηριασμό. Και στην πυρπόληση βεβαίως του θύματος, αλλά μου κάνει ο ακρωτηριασμός ότι η ανθρωπότητα σαν κάτι να γυρεύει ν' αποκόψει, κάτι ν' αποδομήσει.Κι έπειτα, αν είναι δυνατόν, με τη φωτιά να εξαφανιστεί, θαρρείς και θα εξαγνιστεί. Έλεος! Κι έν' άλλο συγκλονιστικό, το χθεσινό. Η δημόσια αυτοκτονία  Στο Σύνταγμα. Θέλω να σχολιάσω, μα επειδή τα λόγια είναι φτωχά και που για να τους δώσω πλούτο και σαφήνεια, θα 'θελα χρόνο πολύ και δεν τον έχω, αφού προς το παρόν γράφω πολύ αργά, θαρρώ πως το καλύτερο θα 'ταν να δημοσίευα ένα διήγημα, το ''Βράχο'', που' ναι το θέμα ανάλογο και τρέχει μπρος, στο 2034, ναι, εκεί που θα θέλαμε ο εφιάλτης να μην είναι εφιάλτης, μα παραδείσιο όνειρο, πάει να πει εφικτό, πως μπορούμε, ναι, σαφώς το μπορούμε. Ο Βράχος λοιπόν, ένα από τα διηγήματα, μονάχα ένα, και που δε φέρει το πνεύμα όλου του έργου,μα προπαντός που δε φέρει το φως και τη λύτρωση του υπόλοιπου έργου κι έτσι ας διαβαστεί. Γιατί ακόμα πενθούμε... Μόνο να καταφέρω τεχνικά να το αναρτήσω, αλλιώς ας πάει σε επόμενη ανάρτηση. Λίγη υπομονή.

2034

 ΟΡΧΗΣΤΡΑ. Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από μουσική. Τραγουδάει το λοιπόν, αναπαράγει αυτό που είναι, παράγει μουσική.
 ΟΡΧΗΣΤΡΑ. Γιατί ο άνθρωπος διανοείται μουσικά κι είναι συχνά παράτονος και είναι τότε ακριβώς που προκαλεί καταστροφές τριγύρω του και μέσα του.
 ΟΡΧΗΣΤΡΑ, ενορχήστρωση, όρχηση, αρμονία. Θέλει δουλειά πολλή, θέλει εκπαίδευση να κολυμπάς στην αρμονία. Να κολυμπάς στο Σύμπαν που είσαι, στο Σύμπαν που είναι μουσική κι είναι χορογραφία, θέλει δουλειά πολλή να Το είσαι.

                                       
 Ο λόγος που ανοίγω και προβάλλω τούτο το ιστολόγιο είναι γιατί πιστεύω στον Άνθρωπο. Κι έχω επιθυμία, κι έχω μια δύναμη τούτη την πίστη να τη μεταδώσω σε όσους την έχουν ανάγκη, αλλά και να την ανακυκλώνω μέσα μου, να την κρατώ, γιατί κι εγώ την έχω ανάγκη. Και γυρεύω μιαν ανατροφοδότηση από τους ανθρώπους.

 Ναι, τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν απέραντη ομορφιά. Πόσο μάλλον όταν το καταλάβουν πως την έχουν κι όταν το περιβάλλον τους το καταλάβει πως την έχουν και τους αφήσει να την έχουν και όταν τη φροντίζουν να ανθίζει και την περιποιούνται, τότε η ομορφιά τους είναι αληθινά απέραντη.

 Σας καλωσορίζω το λοιπόν στο νέο τούτο ιστολόγιο. Να μου συγχωρήσετε μονάχα μιαν απειρία με τούτο το ηλεκτρονικό μαραφέτι. Σας ζητώ λίγη υπομονή, ως να του πάρω τον αέρα. Θα υπάρξουν προφανώς ατέλειες κυρίως τεχνικής φύσης είτε αισθητικής, ωστόσο ο λόγος μου, το υπόσχομαι, θα είναι προσεγμένος.


 Πρώτη ανάρτηση λοιπόν, τι άλλο; το 2034, το καινούριο μου βιβλίο. Ναι, στα πλαίσια αυτής της πίστης μου στον άνθρωπο, ήρθα σε μια διαλεκτική σχέση με το αντίστοιχο βιβλίο, το 1984 του Όργουελ.Μια μεσογειακή ματιά, μια που να χύνει φως, άπλετο φως. Και που να μας γεμίσει αισιοδοξία...μα και εγρήγορση. Κι έχει και πρόταση οικονομική,εναλλακτική μα ρηξικέλευθη, παγκόσμια, μια πρόταση βαθιά πολιτική. Ας το δούμε απ' έξω, μπρος και πίσω.

.

    Βρισκόμαστε στο έτος 2034. Η δικτατορία της αγοράς έχει επιβλητικά κυριαρχήσει σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης πράξης, σκέψης, βούλησης. Στην πραγματικότητα, το χρήμα έχει αναχθεί σε οντότητα και μάλιστα έχει υπερκεράσει την οντότητα άνθρωπος. Θέματα όπως ο απόλυτος έλεγχος της σκέψης, η ασύλληπτη φτώχια και κοινωνική αδικία - ουσιαστικά, κοινωνική κατάρρευση - η βία στην πιο άγρια μορφή της, η απόγνωση, η συντριπτική σχέση με το περιβάλλον, με καθετί που είναι, που υπάρχει, όλα τούτα διαφαίνονται, περιγράφονται μες στο ζόφο των εννέα πρώτων διηγημάτων.

    Το δέκατο και τελευταίο αφήγημα, το οποίο ξεπερνά κατ'ελάχιστo σε μέγεθος τα προηγούμενα, μας ταξιδεύει στον Άρη, όπου μια ανθρώπινη κοινότητα δημιουργείται, επιβιώνοντας κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες, πεταμένη από τον πάτριο πλανήτη, ζωντανή-νεκρή κι ωστόσο ελεύθερη. Κι αυτή η πνοή της λευτεριάς, αυτή η ανθρώπινη πνοή, μας οδηγεί και πάλι στα μονοπάτια της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της αγάπης. Η ζωή εδώ είναι κυρίαρχη'ο έρωτας θριαμβεύει. Ένας θρίαμβος, που θα πάρει πενήντα χρόνια επικής προσπάθειας για να πραγματωθεί και τέλος θα εξαπλωθεί στον αδελφοποιημένο πια πλανήτη. Στη Γη μας.