Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Γράφω και πάλι.

Πέμπτη σήμερα, 5 του Απρίλη. Κι έχω μι' ανάγκη και σήμερα να γράψω. Πιο σωστά, να πατήσω τα πλήκτρα. Ναι, για δεκαετίες έγραφα κι έγραφα στο χαρτί με στιλό, μία σχέση βαθιά ερωτική κι όχι μόνο, μία σχέση ανατείνουσα και  συγκλίνουσα μ' ό,τι έχω υπάρξει και προς ό,τι έχω υπάρξει.Τώρα μια νέα σχέση πάει να χτιστεί, μ' αρέσει. Έχει πραγματικά μια ηδονή, μ' αρέσει κάθε πλήκτρο πώς το βρίσκω και πατιέται και φεύγει, μεταβαίνει σε λόγο, λυτρώνει, εκφράζει... Σαν καινούρια ερωμένη το νιώθω κι έχεις ν' ανακαλύψεις, περιδιαβαίνεις το κορμί και το χαίρεσαι, διεισδύεις, προσέχεις, είσαι ευγενικός, μα προπαντός ενθουσιάζεσαι. Προσπερνάς τις ατέλειες, όπως ας πούμε οι χαζές υπογραμμίσεις, που δεν ξέρει κάποιες λέξεις,προσπερνάς και χορεύεις στο λόγο, στα πλήκτρα, στο γλυκό το κορμί.
 Αυτά για εισαγωγικά και παρασύρθηκα κιόλας. Κατάφερα ν' αλλάξω και παράγραφο. Πάμε λοιπόν σε καινούρια ανάρτηση. Κι άργησα μάλιστα. Άργησα, γιατί μου λείπει αυτή η σχέση κι είμαι δυσκίνητος, βαρύς και δεν το θέλω. Το λέω τούτο απολογητικά, γιατί έχω νέα μέλη στην Ορχήστρα και δεν είχα την παραμικρή αντίδραση, είναι αγένεια, το ξέρω, αλλά περίμενα κανένα φίλο είτε φίλη να 'ρθει και να μου δείξει... τι κάνουμε; τι πατάμε; ποιος είν' ο κώδικας; τι σημαίνει ακόλουθος, follower, δεν τα ξέρω... Και θέλω να 'χω ανταπόκριση, να δείξω, να σας πω ότι με άγγιξε, με συγκινεί που ακολουθείτε. Δεν είμαι κείνος ο απόμακρος συγγραφέας, μα κάθε άλλο, με τους συνάνθρωπους γίνεσαι συγγραφέας, αυτοί σε κάνουν, αυτοί κι ο λόγος κι η ψυχή σου... μα αυτοί σε ψυχώνουν!Άντε και τώρα δεν κατάφερα ν' αλλάξω την παράγραφο. Λογαριάστε πως άλλαξα. Έχω συγκλονιστεί από κάποια γεγονότα τον τελευταίο καιρό, με  κορυφαίο κείνο το βιασμό, φρικτή δολοφονία στην Ουκρανία. Τι να πω; Νομίζω πως το γεγονός καταδεικνύει το πόσο η εποχή μας έχει πέσει σε μια κρίση βαθιά. Πόσο η ανθρώπινη υπόσταση κινδυνεύει να εκπέσει χαμηλότερα κι απ' το ζώο, μα σαφώς χαμηλότερα! Νοσηρά κι επικίνδυνα. Νομίζω η βιαιότητα του γεγονότος πως κορυφώνεται στον ακρωτηριασμό. Και στην πυρπόληση βεβαίως του θύματος, αλλά μου κάνει ο ακρωτηριασμός ότι η ανθρωπότητα σαν κάτι να γυρεύει ν' αποκόψει, κάτι ν' αποδομήσει.Κι έπειτα, αν είναι δυνατόν, με τη φωτιά να εξαφανιστεί, θαρρείς και θα εξαγνιστεί. Έλεος! Κι έν' άλλο συγκλονιστικό, το χθεσινό. Η δημόσια αυτοκτονία  Στο Σύνταγμα. Θέλω να σχολιάσω, μα επειδή τα λόγια είναι φτωχά και που για να τους δώσω πλούτο και σαφήνεια, θα 'θελα χρόνο πολύ και δεν τον έχω, αφού προς το παρόν γράφω πολύ αργά, θαρρώ πως το καλύτερο θα 'ταν να δημοσίευα ένα διήγημα, το ''Βράχο'', που' ναι το θέμα ανάλογο και τρέχει μπρος, στο 2034, ναι, εκεί που θα θέλαμε ο εφιάλτης να μην είναι εφιάλτης, μα παραδείσιο όνειρο, πάει να πει εφικτό, πως μπορούμε, ναι, σαφώς το μπορούμε. Ο Βράχος λοιπόν, ένα από τα διηγήματα, μονάχα ένα, και που δε φέρει το πνεύμα όλου του έργου,μα προπαντός που δε φέρει το φως και τη λύτρωση του υπόλοιπου έργου κι έτσι ας διαβαστεί. Γιατί ακόμα πενθούμε... Μόνο να καταφέρω τεχνικά να το αναρτήσω, αλλιώς ας πάει σε επόμενη ανάρτηση. Λίγη υπομονή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου